Waar ben ik aan begonnen?

Die vraag stel ik mezelf elke dag minimaal tien keer. Het antwoord: geen idee. Ik weet niet waar ik aan begonnen ben, wat ik kan verwachten of wat ik ga zien en met wie. En dat 'niet-weten' valt me zwaar. Ik heb hier ook genoeg tijd om over dat onbekende na te denken, en dan vooral te piekeren. Wat als het niet leuk wordt? Wat als ik niemand ontmoet waarmee ik het goed kan vinden? Hoe ga ik een baan vinden? Dat soort gedachtes gaan constant door mijn hoofd. Dat zal iedereen hebben, maar hier, bij Bert en Sue heb ik heel veel tijd om daar over na te denken en dat is voor de zenuwen niet echt bevordelijk. 

En het is heus niet zo dat ik de hele dag in de zon lig na te denken over dit soort dingen. Bert en Sue laten me van alles zien. Zo hebben ze me dinsdag en woensdag rond gereden in de auto langs allerlei prachtige stranden. Donderdag zijn we met de ferry naar Sydney gevaren en vrijdag hebben we de Blue Mountains bezocht. Genoeg gedaan dus. En de omgeving is hier spectacular en totaal anders als in Nederland. De exotische dieren lopen hier rond het huis en tropische vogels vliegen soms naar binnen!

Zaterdag ben ik alleen naar Sydney gegaan. Een prachtige stad met heel veel mooie parken en leuke wijken. Ik ben drie keer verdwaald en heb bij elkaar ruim 20 km gelopen. Maar het was het wel waard. Ik heb heel veel gezien en gedaan. En het was ook even lekker om even weg te zijn en niet beleefd te hoeven zijn. Maar ik realiseerde me ook dat ik het sociale contact met leeftijdsgenoten mis. Ik dacht dat ik goed alleen kon zijn, en dat kan ik opzich ook, maar een week is te lang. En natuurlijk, ik ben niet alleen, ik zit met Bert en Sue in hetzelfde huis. Het leeftijdsverschil is echter te groot (ze zijn in de zeventig) dus ik voer niet de gesprekken die ik echt interessant vind en maak niet de grappen waar ik echt om moet lachen. 

Het is wel leuk om te zien dat Bert en Sue het ontzettend leuk vinden dat ik hier ben. Bert is een man die overal zijn woordje over klaar heeft en me de oren van het hoofd kletst. Sue is ook een kletskous maar vooral heel zorgzaam. Elke ochtend staat er een ontbijtje klaar met brood, yoghurt, jus, thee, jam, kaas en heel veel fruit. Als we s middags ergens heen gaan, zorgen ze er altijd voor dat we ergens nog wat gaan drinken of eten. Een wijntje of een kopje thee met gebak: want Marike moet goed eten. Dus als ik zeg dat ik geen taartje hoef, krijg ik toch een taartje. Of als ik een keer laat vallen dat ik van witte wijn hou, krijg ik vervolgens elke dag de vraag of ik misschien een wit wijntje wil? Ja ik word hier goed verwend en dat zal vanaf morgen (maandag) wel anders zijn.

Morgen begint het backpackersprogramma van 'Ultimate Oz'. Ik ben gister langs het hostel gelopen waar we zullen slapen en het is enorm! Het ligt in een straat met allemaal andere hostels en backpackers accomodaties. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel zenuwwachtig ben voor maandag. Ik zal een van de jongste zijn en ben benieuwd of ik aansluiting vind bij de groep.

Hoe dan ook: maandag begint mijn avontuur pas echt, en dan zal ik erachter komen waar ik nou echt aan begonnen ben. Ik ben benieuwd!