Een ander continent en opnieuw een andere wereld

Vorige week woensdag ben ik in Thailand aangekomen. Dacht ik dat Zuid-Australië een wereld van verschil was, had ik Zuidoost-Azië nog niet ervaren.

Ik landde op drie februari in Bangkok. De stad was ontzettend overweldigend maar het feit dat ik weer alleen was nog veel meer. De dag daarvoor had ik afscheid van Elena genomen, die naar huis ging, en het was heel gek om na vier maanden weer alleen te reizen. Aan de ene kant heel lekker aan de andere kant best eenzaam. En natuurlijk ben je nooit alleen, en ontmoet je overal mensen maar de gesprekken blijven vaak oppervlakkig.  

Ik ben vijf dagen in Bangkok gebleven en toen had ik het wel gezien. Een mooie stad maar heel verstikkend en druk. Ik heb veel van de stad gezien. Dat kwam met name door de fietstocht die ik heb gemaakt via Co van Kessel. Co van Kessel heeft 30 jaar geleden een bedrijfje gestart die fietstochten organiseert door Bangkok. Hij heeft per mountainbike heel Bangkok en omgeving verkend om zo de perfecte route te creëren. En dat is gelukt. We hebben in één dag de smalle steegjes, de vele marktjes maar ook de groene stukken en de luxe woonwijken van Bangkok gezien.

Op maandag heb ik de bus naar Chiang Mai in het noorden gepakt. Ik had afgesproken met Annabel en Nina, die ik ken van school. Die zijn samen op rondreis door Zuid-Azië en waren op dat moment in Chiang Mai. Het was zo leuk om na vier maanden weer bekende mensen te zien. Heel gezellig en vertrouwd. We hebben de volgende dag de bus naar Pai, een hippie dorpje in het noorden, gepakt. De sfeer in Pai is heel leuk en ontspannen. Het heeft een klein centrum en het stroomt dus over van de hippies. We hebben scooters gehuurd om de omgeving te verkennen.  Zodra je Pai uit rijdt, zie je het echte platteland van Thailand. Hoe mensen wonen en hoe mooi de natuur in Thailand is.

Het plan was eerst om alleen samen naar Pai te gaan. Vervolgens zouden Annabel en Nina doorreizen naar Laos en ik zou naar het zuiden van Thailand gaan. Toen we op een avond zaten te praten over onze plannen vroegen we ons af waarom ik niet gewoon mee ging naar Laos. En inderdaad, waarom niet? Zaterdag hebben we de bus genomen die ons naar de grens van Laos bracht . Na de grensovergang zouden we via een tocht van twee dagen over de Mekong rivier, Laos binnen reizen. Onderweg hadden we een overnachting in een dorpje langs de rivier.

De grensovergang was heerlijk efficiënt geregeld. Eerst moest je in een meters lange rij om je paspoort af te geven, vervolgens moest je in een andere rij (wat geen echte rij was maar meer een cirkel met dringende mensen) om je paspoort op te halen en je visum te betalen. Er waren elk uur zeker honderd mensen die Laos binnen wouden reizen en visum nodig hadden. Om deze honderd mensen van een visum te voorzien hadden ze twee medewerkers ingezet. Eén om te paspoorten in te nemen, één om te paspoorten weer uit te geven. Zoals ik zei: heel efficiënt. Iedereen stond te dringen voor het hokje waar een mevrouw af en toe een paspoort omhoog hield. De gelukkige eigenaar mocht hem dan komen halen. Nina en ik hadden ons paspoort vrij snel te pakken, maar bij Annabel duurde het zeker een uur voordat ze hem terug had. Pure tijdverspilling en het is niet moeilijk dit gebeuren iets beter te organiseren, en ik heb geen idee waarom ze dat niet doen.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op de boot en varen we over de Mekong rivier. Het is de meest inspirerende omgeving waarin ik tot nu toe heb geschreven. Het is onmogelijk om te beschrijven hoe mooi het hier is. We zitten dan wel 7 uur op een overvolle boot en hebben veel te weinig ruimte om ons te bewegen maar het landschap is magisch. De groen begroeide bergen, de mist die in de ochtend wegtrekt tussen de bergen, de zon die doorbreekt en de ossen die staan de drinken langs de rivier. Af en toe zie je een mini dorpje: een paar huisjes van bamboe en kinderen die langs de rivier staan de zwaaien. Soms zie je een oever met een pad die de bergen in loopt, het dorpje ligt dan in de bergen en hun enige contact met de buitenwereld is via de boten die op deze rivier varen. Heel bijzonder om te beseffen dat het merendeel van de bevolking van Laos op deze manier leeft, en dat wij als rijke toeristen alles hebben en doen wat zij niet hebben en niet kunnen doen.  
Het contrast met thuis kan hier niet groter zijn.

Ook geld heeft hier een hele andere betekenis dan thuis. Te beginnen met de geldeenheid hier in Laos. Ze betalen hier in Kip en 11 duizend Kip staat gelijk aan 1 euro. Gister hebben we dan ook even 2,5 miljoen Kip gepind, waar we het komende week mee gaan doen. Bizar.

Verder is natuurlijk bekend dat het in Azië goedkoop reizen is maar ik had niet verwacht dat je hier zóveel met je geld kan doen. Mijn busreis van Bangkok naar Chiang Mai was in een First Class bus. Een bus met 30 leren stoelen die achterover konden, iedereen had een eigen tv en eten en drinken was inclusief. De prijs voor deze busreis van zo’n tien uur: 21 euro. In Nederland zou je voor deze luxe al snel 80 of 100 euro betalen, in Australië misschien wel 150 euro.
Ook accommodatie is heerlijk goedkoop. Vannacht sliepen we in een drie persoonskamer, met eigen badkamer en airconditioning voor vier euro per persoon.
Met het geld dat in je in Australië in één week uit zou geven, kan je hier ruim drie weken doen.

Over ongeveer vier weken zit mijn reis erop. Het is raar dat het eind in zicht in komt maar ik weet dat vijf en halve maand reizen genoeg voor mij is. Dan ben ik ook klaar om naar huis te gaan. Klaar om de luxe van een eigen huis, een eigen badkamer en een gevulde koelkast te ervaren. Klaar om iedereen van thuis weer te zien! Maar voor dat zover is, heb ik nog vier weken te gaan in het prachtige Zuidoost-Azië en daar ga ik van genieten!