Een lange update

Lang niet geschreven en heel veel gebeurd, in positieve en negatieve zin.  

Om met een negatieve te beginnen: één dag voordat we vanuit Nieuw-Zeeland terug naar Sydney zouden vliegen, is er ingebroken in onze auto. Het was geparkeerd op een parkeerterrein in Christchurch. De auto was op slot en de spullen goed verborgen. Op de een of andere manier hebben ze de auto, zonder sporen achter te laten, geopend en gezocht naar waardevolle spullen. En die vonden ze: mijn camera, tablet en het allerbelangrijkste, mijn paspoort zijn gestolen. Ook Elena’s camera is meegenomen. Gelukkig hadden we onze telefoons en portemonnees bij ons.

Toen we ontdekten dat mijn paspoort weg was sloeg de paniek toe. Eén dag later zouden we naar Sydney vliegen en zonder een paspoort kom je Australië niet in. Nadat we aangifte bij de politie hadden gedaan, hebben we naar het noodnummer van de Nederlandse ambassade gebeld. Die konden ons vertellen dat ik naar de Nederlandse ambassade in Wellington moest gaan om een noodpaspoort aan te vragen. Wellington is op het Noordereiland, en wij waren op het Zuidereiland in Christchurch. Er moest een bus geregeld worden (want de auto moest worden ingeleverd), een overtocht met de ferry en een hostel. Dat hebben we allemaal zaterdag gedaan.

Maandagochtend heb ik mijn noodpaspoort aangevraagd. Ze zeiden dat het zeer waarschijnlijk, bijna zeker was dat ie woensdag met de post in Wellington zou arriveren. We hebben het risico genomen en een vlucht naar Sydney op woensdagavond geboekt. Als het paspoort niet op tijd zou zijn, dan zou Elena in ieder geval naar Sydney vliegen, ik zou de vlucht opnieuw moeten omboeken en in Wellington wachten tot het paspoort er is. Het zou betekenen dat ik kerst alleen in een hostel zou moeten doorbrengen, een scenario waar ik liever niet aan dacht.

Maar we hadden goede hoop.
Toen deed het volgende probleem zich voor, mijn Australische visum. Mijn visum is gekoppeld met mijn paspoort, en omdat mijn paspoort gestolen is moest ik het paspoortnummer in mijn visum veranderen. Niet heel moeilijk zou je denken. Maar niets bleek minder waar. Vanaf maandag zijn we bezig geweest met mensen e-mailen en bellen. De ambassade in Wellington kon mij niet helpen, ze wisten niet eens wat een Working Holiday Visa was: ‘Daar weet jij waarschijnlijk meer over dan wij’, een letterlijke quote. En dan werk je op de ambassade.

Ze konden me wel een emailadres geven. Direct een email gestuurd en een paar uur later kreeg ik een non-reply terug dat mijn mail met vertraging zou worden behandeld wegens onbekende omstandigheden. Een ander emailadres gemaild, een nummer gebeld die me weer een ander nummer gaf, dat nummer zou me doorverbinden naar een ander nummer die me weer een emailadres kon geven. De uitkomst na 4 uur bellen en mailen: niemand wist hoe je het visa moest veranderen en niemand scheen te weten wie ik daarvoor moest benaderen.

Toen kwam mijn vader met het plan om naar de Australische ambassade in Wellington te gaan. Het was inmiddels al dinsdag dus de tijd begon te dringen. Eenmaal daar kreeg ik te horen dat de afdeling voor visum aanvragen en andere zaken in Auckland gevestigd zat. Ze konden me wel een telefoonnummer geven. Ik heb dat nummer gelijk gebeld en opnieuw de situatie uitgelegd. De vrouw aan de telefoon kon me helaas niet helpen, maar… ik kon een email sturen naar etc. Dat emailadres had ik ook van de Nederlandse Ambassade gekregen en ik had nog steeds geen antwoord gekregen. Ik heb ze uiteraard opnieuw gemaild maar ondertussen had ik alle hoop verloren.

Maar opgeven was geen optie. Dus we bleven zoeken naar telefoonnummers en emailadressen. Aan het eind van de middag vond ik een ander nummer op internet. Een nummer van de Australische Border Security. Opnieuw weer een beetje hoop, de Border Security moest toch iets weten. Na drie kwartier in de wachtrij kreeg ik een aardige meneer aan de telefoon. Ik legde mijn situatie uit en hij vertelde mij dat ik mijn huidige visum moest uitprinten en mee moest nemen naar de douane. Als ik daar uitlegde dat mijn oude paspoort gestolen is, en ik een kopie van dat gestolen paspoort kon laten zien, zou het geen probleem moeten zijn. Volgens hem hoefde ik het paspoortnummer in mijn visum niet eens te veranderen.

Zo simpel. En niemand, maar dan ook niemand van de ambassade, van het consulaat of van waar dan ook is in staat mij dit nummer te geven of me de juiste informatie te verstrekken. Dat gaat er bij mij niet in.

Goed, het visum was geregeld. Het noodpaspoort was onderweg, maar de vraag was natuurlijk of het op tijd zou zijn.

De woensdag brak aan en ik was op van de zenuwen. We konden pas om half 3 bij de ambassade terecht omdat rond die tijd de post bezorgd zou worden. Om half 3 was er geen post, om kwart voor 3 was er geen post en ook om 3 uur was er geen post. De ambassade probeerde via Track en Trace te achterhalen waar mijn paspoort zich bevond. En wat bleek, mijn paspoort was vast komen te zitten in Singapore. Het zou niet op tijd komen.

Toen stortte ik in. Waarom kon ik niet een beetje geluk hebben? Morgen was het kerst en het leek meer dan waarschijnlijk dat ik kerst alleen zou moeten doorbrengen.

Toen de ambassade mij zo zag instorten, besloten ze een uitzondering te maken. Ze hebben een paspoort uitgeschreven waarmee ik eenmalig naar Sydney kon vliegen. Ik moest een pasfoto laten maken, onze bagage moest worden opgehaald en er moest een taxi worden gebeld. En dat allemaal in rap tempo want het vliegtuig vertrok over 2 uur.

En het werkte, we haalden het vliegtuig en woensdagavond was ik in Sydney in een supermooi appartement dat we gehuurd hadden. Een hele opluchting. Maar het gedoe was nog niet voorbij.

Omdat er een eenmalig paspoort was uitgeschreven op mijn naam, betekende dat het aangevraagde noodpaspoort ongeldig werd gemaakt. Dat betekende dat ik in Sydney opnieuw een paspoort moest aanvragen. En dat bleek ook nog niet zo eenvoudig. De mensen op de ambassade hier zijn ontzettend onvriendelijk en niet begripvol. Zo beweerde de man die mij hielp dat een noodpaspoort niet bestond. En toen ik uitlegde dat ik toch echt een noodpaspoort had aangevraagd, en dat ie toch echt onderweg was, bleef hij erbij dat een noodpaspoort niet bestond.

Daarnaast was het systeem om een paspoort via de noodprocedure aan te vragen kapot en natuurlijk wist niemand wanneer die gemaakt zou worden. Uiteindelijk heb ik via de noodprocedure een regulier paspoort aangevraagd. Omdat het systeem kapot was en vanwege de feestdagen duurt het langer dan normaal. Het paspoort is waarschijnlijk rond 11 januari klaar, maar… ze kunnen natuurlijk niks garanderen.

Dan over naar het positieve nieuws.
Elena en ik hebben een baan! Na dagen zoeken, mensen bellen en e-mailen hadden we hier wél succes. We hebben werk op een cattle station in Zuid-Australië vlakbij Adelaide. Het wordt hard werken, maar ook een hele unieke ervaring denk ik.

Maandag vertrekken we met de bus. Een rit van 24 uur, maar vliegen is geen optie want ik heb geen paspoort. Het paspoort wordt zodra het klaar is opgestuurd naar de boerderij. Ik kan niet wachten om weer in het bezit te zijn van een paspoort. Dan kan ik weer plannen maken en vluchten boeken. Dan ben ik vrij om te gaan en staan waar ik wil, want zonder paspoort ben je behoorlijk beperkt, daar ben ik intussen wel achter.

Verder was New Years Eve in Sydney fantastisch! Prachtig vuurwerk en ontzettend druk. We waren niet in staat om het vuurwerk te zien zoals het op tv wordt uitgezonden. Wil je het op die manier zien, dan moet je bereid zijn 300 dollar voor een staplaats te betalen. Daar waren we niet toe bereid en we hebben het vuurwerk van een ander punt bekeken. Nog steeds heel indrukwekkend. Als je het wil zien: ik heb een video van het vuurwerk geüpload.

Ook heb ik meer foto’s van Nieuw-Zeeland geüpload. Nieuw-Zeeland was een prachtig avontuur. We hebben veel geleerd en veel gezien. Persoonlijk verkies ik Nieuw-Zeeland boven Australië. Nieuw-Zeeland heeft zoveel te bieden en we hadden tijd te kort om alles te kunnen zien. Maar… alles wat je niet ziet, is een reden om terug te komen!  Jammer dat ons avontuur op zo’n nare manier moest eindigen, maar ondanks dat kijk ik met een goed gevoel op Nieuw-Zeeland terug.

De laatste twee weken waren zwaar, moeilijk, stressvol en leerzaam. Mijn ouders hebben ons gesteund en geholpen waar het kon, maar het blijft moeilijk als ze aan de andere kant van de wereld zitten. En als het even niet meer ging, niks meer lukte en ik mijn ouders in paniek opbelde, zei mijn vader altijd: ‘uiteindelijk komt het allemaal goed’. Tuurlijk, dacht ik dan, zonder paspoort en visum naar Australië en niemand die me kan helpen, hoe kan dat nou goed komen? Maar hij heeft gelijk (zoals altijd), uiteindelijk komt het inderdaad allemaal goed. Ik ben in Sydney, heb een heerlijke tijd in het appartement gehad en genoten van Kerst en oudjaar met ontzettend lieve mensen om me heen. Mijn nieuwe paspoort is onderweg en we hebben een baan. Nu hopen dat de baan ons bevalt. Na zes weken werken, is het tijd om naar Azië te gaan. Een nieuw avontuur waar ik nu al naar uitkijk!